بهار صبح نفس زین دودم بقا که ندارد

به کارگاه فضولی چه خنده ها که ندارد

بلند کرده دماغ خیال خیره سریها

هزار بام تعین به یک هواکه ندارد

ز دستگاه تو و من درین قلمرو عبرت

به ما چه می رسد آخر برای ما که ندارد

فریب محفل هستی مخور که این گل خودرو

ز رنگ و بو همه دارد مگر وفاکه ندارد

جهان عالم امکان گرفته و هم تلق

نبسته پای کسی جز همین حناکه ندارد

در اشتغال معاصی گذشت فرصت خجلت

جبین عرق ز کجا آورد حیا که ندارد

غبار ما به هوایی نمی رسد چه توان کرد

به پای عجز چه خیزد کسی عصا که ندارد

به هیچ گل نرسیدم که رنگ ناز ندیدم

بهار دامن آن جلوه از کجا که ندارد

پیام کاف به نون می رسد ز عالم قدرت

به گوش کس چه رساند کس آن صدا که ندارد

کجاست چاک دگر تا رسد به کسوت مجنون

مگر مژه گسلد بند آن قبا که ندارد

کجا بریم ز رد و قبول و هم فضولی

برو که نیست درین آستان بیا که ندارد

چسان به محرمی دل رسد زکوشش بیدل

نفس به خانهٔ آیینه نیز جا که ندارد